“Μην αφήσεις τις περιστάσεις, να καθορίσουν ποιος είσαι” είναι το μότο του 31χρονου, Freddie Figgers που από τις πρώτες ώρες που γεννήθηκε η ζωή, του έδειξε το σκληρό πρόσωπό της.
Ήταν μόλις 9 ετών όταν πήρε τον πρώτο υπολογιστή στα χέρια του. Αυτός, ο παλιός και χαλασμένος υπολογιστής καθόρισε το μέλλον του αφού μετά από μερικά χρόνια έγινε ένας σπουδαίος εφευρέτης, επιχειρηματίας και εκατομμυριούχος τηλεπικοινωνιών…. ένα μέλλον που τότε… φάνταζε σαν παραμύθι.
Έναν χρόνο πριν, στα 8 του χρόνια ρώτησε τον πατέρα του Nathan για τις συνθήκες της γέννησής του και η απάντηση που έλαβε του έμεινε αξέχαστη.
« Άκου, θα σου απαντήσω ευθέως, Freddie. Η βιολογική σου μητέρα, σε πέταξε σε έναν κάδο σκουπιδιών στην Φλόριντα. Εγώ και η Betty Mae, δεν θέλαμε να σε στείλουμε σε ορφανοτροφείο και σε υιοθετήσαμε. Από τότε είσαι ο γιος μας».
Όταν άκουσε όσα του είπε ο πατέρας του, ένιωσε ανεπιθύμητος και σκέφτηκε… «είμαι σκουπίδι». Η συμβουλή όμως που του έδωσε ο Nathan, ήταν να μην αφήσει αυτό το γεγονός να του επηρεάσει την ζωή.
Ο Nathan Figgers ήταν εργαζόμενος συντήρησης και πολυτεχνίτης και η Betty Mae Figgers, εργαζόταν σε αγρόκτημα. Ζούσαν στο Quincy, μια αγροτική κοινότητα περίπου 8.000 ανθρώπων στη Βόρεια Φλόριντα και ήταν στα 50 τους, όταν το 1989 γεννήθηκε ο Freddie. Είχαν ήδη αναθρέψει πολλά παιδιά, αλλά αποφάσισαν να πάρουν και να υιοθετήσουν τον Freddie όταν ήταν δύο ημερών και να του δώσουν όλη την αγάπη που θα μπορούσαν.
Καθώς μεγάλωνε ο Freddie, θυμάται ότι τα παιδιά συνήθιζαν να τον αρπάζουν και να τον ρίχνουν σε κάδο απορριμμάτων και να γελούν. Όπως επίσης, τον αποκαλούσαν «Κάδο απορριμμάτων», «Κανείς δεν σε θέλει» και «Είσαι βρώμικος». Βίωσε το bullying… στην πιο σκληρή μορφή του.
Έφτασε σε ένα σημείο, όπου ο πατέρας τον περίμενε στη στάση του λεωφορείου και μαζί περπατούσαν μέχρι το σπίτι για να αποφύγει το μαρτύριο που ζούσε καθημερινά. Αλλά τα παιδιά πολλές φορές είναι ”σκληρά” και δεν δίσταζαν να κοροϊδεύουν και τον Nathan, φωνάζοντας «Κοίτα τον γέρο με το μπαστούνι».
Όσον αφορά τον Freddie όμως ο Nathan και η Betty Mae δεν ήταν γέροι αλλά τα πρότυπά του, οι ήρωές του!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Έβλεπα τον πατέρα μου, να βοηθάει πάντα τους ανθρώπους, να ταΐζει τους άστεγους. Ήταν ένας απίστευτος άντρας. Μαζί με την μητέρα μου, με ανέθρεψαν και με έκαναν ακριβώς τον άνθρωπο που θέλω να είμαι. Τα Σαββατοκύριακα, αναζητούσαμε χρήσιμα πράγματα που είχαν πετάξει οι ιδιοκτήτες τους, στα σκουπίδια. Εγώ πάντα έψαχνα έναν υπολογιστή αφού όπως λέει το ρητό, ”τα σκουπίδια ενός ανθρώπου είναι ο θησαυρός ενός άλλου”. Πάντα ήθελα έναν υπολογιστή Gateway, αλλά εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να τον έχω. Τελικά, μια μέρα πήγα σε ένα κατάστημα που ονομάζεται Goodwill, όπου βρήκα έναν σπασμένο υπολογιστή Macintosh. Έπεισα τον πωλητή να μου τον δώσει για 24 $ και έτσι απέκτησα τον πρώτο μου υπολογιστή».
Ήδη, ο μικρός Freddie ήταν συλλέκτης ραδιοφώνων, ξυπνητηριών και βίντεο. Ο σπασμένος υπολογιστής του, όμως έγινε πλέον το επίκεντρο της προσοχής του. Για να τον επισκευάσει χρησιμοποίησε εξαρτήματα από τις άλλες συσκευές που είχε στην κατοχή του. Μετά από περίπου 50 προσπάθειες, τελικά τον επισκεύασε. Από εκείνη τη στιγμή, κατάλαβε ότι ήθελε να περάσει τη ζωή του δουλεύοντας με την τεχνολογία.
Αυτός ο υπολογιστής, τον βοήθησε να αντέξει όλο τον πόνο του Bullying που βίωνε και κάθε φορά που είχε να αντιμετωπίσει άσχημες συμπεριφορές σκεφτόταν μόνο να πάει σπίτι… να παίξει με τον υπολογιστή του και να τα ξεχάσει όλα!
Ήταν 12 ετών, όταν οι ικανότητές του έγιναν αντιληπτές και από άλλους. Μετά το σχολείο ενώ άλλα παιδιά έπαιζαν στην παιδική χαρά, ο Freddie επισκεύαζε σπασμένους υπολογιστές στο εργαστήριο υπολογιστών του σχολείου.
“Αν ο σκληρός δίσκος ήταν κατεστραμμένος, θα τον άλλαζα. Αν χρειαζόταν περισσότερη μνήμη, θα πρόσθετα περισσότερη μνήμη RAM. Αν χρειαζόταν τροφοδοτικό, θα το άλλαζα”, θυμάται από εκείνη την περίοδο.
Ο διευθυντής του προγράμματος, ήταν ο δήμαρχος της Quincy και όταν είδε ότι ξαναζωντανεύει τους σπασμένους υπολογιστές, του ζήτησε να έρθει στο δημαρχείο με τους γονείς του.
«Όταν φτάσαμε στο δημαρχείο, μου έδειξε όλους τους χαλασμένους υπολογιστές. Σίγουρα ξεπερνούσαν τους 100 και μου ζήτησε, να τους επισκευάσω».
Έτσι κάθε μέρα, μετά το σχολείο ο Freddie επιδιόρθωνε τους υπολογιστές και πληρωνόταν 12 $ (9 £) την ώρα.
Όπως ο ίδιος λέει, δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα που έπαιρνε τότε παρόλο τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε η οικογένεια αλλά το ότι είχε την ευκαιρία να κάνει κάτι που του άρεσε πολύ και τον διασκέδαζε.
Μερικά χρόνια αργότερα, ο Quincy χρειαζόταν ένα σύστημα για να ελέγξει τους μετρητές πίεσης νερού της πόλης και μια εταιρεία ζητούσε 600.000 $ (432.500 £) για να αναπτύξει ένα πρόγραμμα υπολογιστή.
Ο Freddie, θυμάται ότι ο διευθυντής της πόλης τον φώναξε και του ζήτησε την βοήθειά του. Να φτιάξει το ίδιο πρόγραμμα. Έτσι του έδωσε αυτή την ευκαιρία και έφτιαξε το πρόγραμμα, ακριβώς με τις προδιαγραφές που χρειάζονταν.
Σε ηλικία 15 ετών, αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχολείο και να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση υπολογιστών. Ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό, πέρα από τα συνηθισμένα.
Και αυτό έκανε, ξεκίνησε δυναμικά και όλα έδειχναν ότι πάνε καλά όταν μερικά χρόνια αργότερα, ο Nathan άρχισε να αναπτύσσει γρήγορα τη νόσο του Alzheimer.
Αυτή ήταν, η πιο τραυματική και δύσκολη εμπειρία της ζωής του. Ένα περιστατικό που τον κλόνισε, ήταν όταν ένα βράδυ ο πατέρας του πήγε στην κρεβατοκάμαρά του με ένα τουφέκι στο χέρι του και του είπε … «Θα το χρειαστείς να βγεις από την πόλη».
Κατάφερε να τον ηρεμήσει και να τον βάλει για ύπνο. Όταν ξύπνησε το πρωί… ο Nathan είχε φύγει. Αυτό είχε συμβεί και άλλες φορές στο παρελθόν. Υπήρχαν και περιστατικά που ο πατέρας του πριν φύγει ξεχνούσε να ντυθεί, δεν ξεχνούσε όμως ποτέ να φορέσει τα παπούτσια του. Αυτό στάθηκε η αφορμή, για την πρώτη κερδοφόρα εφεύρεση του Freddie.
“Πήρα τα παπούτσια του μπαμπά μου, έκοψα ένα κομμάτι από το πέλμα του παπουτσιού και έβαλα μέσα, μία πλακέτα κυκλώματος μαζί με ένα ηχείο 90 megahertz, ένα μικρόφωνο και μια κάρτα δικτύου ενσύρματης περιοχής”, εξηγεί ο Freddie. Το ενσωμάτωσα με το laptop μου, αυτό ήταν πριν από τους χάρτες της Apple ή τους χάρτες Google και στην συνέχεια το ενσωμάτωσα μέσω της πλατφόρμας TomTom, Garmin. Όποτε ο πατέρας μου έφευγε, πατούσα ένα κουμπί στον φορητό υπολογιστή μου και του έλεγα,” Γεια σου μπαμπά, πού είσαι “; Αυτός με άκουγε από το μεγάφωνο στο παπούτσι του και μου απαντούσε, «Freddie, δεν ξέρω που είμαι!»
Τότε ο Freddie μπορούσε να εντοπίσει το πού βρίσκεται, μέσω του GPS tracker πήγαινε και τον έβρισκε. Αυτό, ίσως να έπρεπε να το κάνει ακόμα και οκτώ φορές την ημέρα. Όταν η κατάσταση του Nathan επιδεινώθηκε περαιτέρω, ορισμένα μέλη της οικογένειας ήθελαν να τον βάλουν σε ένα γηροκομείο, αλλά ο Freddie αρνήθηκε.
Έπαιρνε, τον πατέρα του μαζί ακόμα και σε επαγγελματικές συναντήσεις. Δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ αφού και αυτός δεν τον εγκατέλειψε στα σκουπίδια όταν ήταν μωρό!
Ο Freddie ήταν 24 ετών όταν πέθανε ο Nathan, σε ηλικία 81 ετών, τον Ιανουάριο του 2014.
Είχε πουλήσει την εφεύρεση του ιχνηλάτη παπουτσιών για 2,2 εκατομμύρια δολάρια (1,6 εκατομμύρια λίρες) και περίμενε την εκκαθάριση των χρημάτων. Ο Nathan ήθελε πάντα να έχει ένα φορτηγό φορτηγών Ford 1993 και ένα αλιευτικό σκάφος αλλά τώρα που ο Freddie μπορούσε να τα αγοράσει, ήταν πολύ αργά…
“Αυτό πραγματικά άνοιξε τα μάτια μου και μου δίδαξε ότι τα χρήματα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εργαλείο και θα κάνω ό, τι μπορώ για να προσπαθήσω να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος πριν τον αφήσω”, λέει ο Freddie.
”Γνωρίζοντας τον πατέρα μου, δεν ήταν καθόλου πλούσιος αλλά επηρέασε τη ζωή πολλών ανθρώπων και θέλω να το κάνω κι εγώ”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σε αυτό το στάδιο, ο Freddie είχε εφεύρει μια άλλη έξυπνη συσκευή, εμπνευσμένη επίσης από μια προσωπική εμπειρία. Όταν ήταν 8 ετών ταξίδεψε στην Γεωργία με τους γονείς του για να επισκεφτούν τον θείο του. Όταν έφτασαν στο σπίτι, η μητέρα και ο πατέρας του χτυπούσαν την πόρτα αλλά κανείς δεν άνοιγε. Έτσι, ο πατέρας του ζήτησε από τον Freddie να μπει από το παράθυρο και να ανοίξει την πόρτα. Και αυτό έκανε, ενώ ήδη είχε δει τον θείο του να κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στο τζάκι και νόμιζε ότι όλα ήταν καλά. Όταν όμως τον πλησίασε ο πατέρας του, ανακάλυψε ότι ήταν νεκρός. Είχε πέσει σε διαβητικό κώμα και πέθανε… ολομόναχος.
Μεγαλώνοντας, ο Freddie κατάλαβε ότι οι άνθρωποι που ελέγχουν το σάκχαρο στο αίμα τους, ακόμα και να το γράψουν και να το καταγράψουν και σε συνδυασμό με την πιθανότητα να μένουν μόνοι σε απομακρυσμένες περιοχές όπως ο θείος του, δεν υπήρχε κάποιος να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά και να προλάβει τις δυσάρεστες εξελίξεις.
Έτσι, σε ηλικία 22 ετών, ο Freddie δημιούργησε ένα έξυπνο γλυκόμετρο που μοιράζεται αμέσως το επίπεδο σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου με τον πλησιέστερο συγγενή του και προσθέτει τις μετρήσεις στον ηλεκτρονικό φάκελο υγείας τους, τον οποίο ένας γιατρός μπορεί να δει. Εάν το επίπεδο σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου είναι ανώμαλο στέλνει μια πορτοκαλί ειδοποίηση, ως προειδοποίηση.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Freddie, είχε επίσης αρχίσει να εργάζεται σε ένα μεγαλύτερο έργο αφού γνώριζε ότι πολλά μέρη της αγροτικής Αμερικής δεν είχαν πρόσβαση στο δίκτυο 2G ή 3G και στο Quincy οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο μέσω τηλεφώνου.
Ήθελε λοιπόν, να φέρει ενημερωμένες επικοινωνίες σε αυτές τις αγροτικές περιοχές και το 2008 υπέβαλε την πρώτη αίτηση για άδεια FCC (Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών) ώστε να ξεκινήσει τη δική του εταιρεία τηλεπικοινωνιών.
”Έπρεπε να υποβάλω αναφορά για να δείξω ότι οι μεγαλύτεροι πάροχοι τηλεπικοινωνιών δεν πρόκειται να εισέλθουν και να επενδύσουν την υποδομή τους, σε μια αγροτική περιοχή με πληθυσμούς κάτω των 1.000”.
Χρειάστηκαν 394 προσπάθειες και του κόστισε ένα τεράστιο χρηματικό ποσό αλλά το 2011, ο Freddie έγινε ο νεότερος φορέας τηλεπικοινωνιών στις ΗΠΑ. Σύμφωνα με το NBC News , η Figgers Communication παραμένει η μόνη εταιρεία τηλεπικοινωνιών με έγχρωμο ιδιοκτήτη, στη χώρα.
Τις πρώτες μέρες ο Freddie ολοκλήρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του, από την τοποθέτηση του σκυροδέματος για τον πρώτο πύργο του κινητού τηλεφώνου του, έως την εγκατάσταση καλωδίων οπτικών ινών. Άρχισε να παρέχει υπηρεσίες σε αγροτικές περιοχές της βόρειας Φλόριντα και της νότιας Γεωργίας. Το 2014, ο Freddie κυκλοφόρησε ένα smartphone, το Figgers F1, με μια συσκευή που ανιχνεύει κίνηση και μεταβαίνει σε “ασφαλή λειτουργία” πάνω από 10 μίλια / ώρα, εμποδίζοντας τους ανθρώπους να στέλνουν μηνύματα κατά την οδήγηση. Το Figgers F3, το οποίο κυκλοφόρησε το 2019, περιέχει ένα τσιπ που έχει σχεδιαστεί για να επιτρέπει την ασύρματη φόρτιση κάθε φορά που το τηλέφωνο βρίσκεται σε απόσταση πέντε μέτρων από έναν “υπερ-βασικό φορτιστή”, μια συσκευή που αναμένει έγκριση από την FCC.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο Freddie παντρεύτηκε την δικηγόρο Natlie Figgers, το 2015 και έχουν ένα μικρό κοριτσάκι. Εκτός από τις επιχειρήσεις του, διευθύνει ένα ίδρυμα που επενδύει σε προγράμματα εκπαίδευσης και υγειονομικής περίθαλψης και βοηθά μειονεκτούντα παιδιά και οικογένειες. Τα πρόσφατα προγράμματα, περιλάμβαναν τη δωρεά ποδηλάτων σε παιδιά υιοθετημένα και βοήθεια σε άτομα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πανδημίας, του κορονοϊού.
Η πιο σημαντική συμβουλή που ο Freddie στην κόρη του για τη ζωή, μετά από όλα όσα ο ίδιος έχει περάσει θα ήταν:
«Να μην τα παρατάς ποτέ, ανεξάρτητα από το πόσο ”κρύος” μπορεί να φαίνεται ο κόσμος και να προσπαθείς πάντα να βοηθάς κάθε άνθρωπο που συναντάς στην ζωή σου».
Πηγή: bbc
