Μία παράσταση με πολλούς πρωταγωνιστές… που η αυλαία θα πέσει μία φορά και… χωρίς χειροκρότημα… παρακολουθούμε κάθε μέρα, στους δρόμους κάθε γειτονιάς…
Τραγωδία, κωμωδία και σατυρικό δράμα εναλλάσσονται σε μόλις λίγα τετραγωνικά γεμάτα αγωνίες, φόβους, απόγνωση, αβεβαιότητα για το μέλλον… με ηθοποιούς που χωρίς τη θέλησή τους έχουν μετατραπεί σε μαριονέτες και παρόλα αυτά συνεχίζουν να παλεύουν ώστε να αποδώσουν τους ρόλους τους με σεβασμό… που από ότι φαίνεται δεν φτάνει και… από πρωταγωνιστές… τελικά καταλήγουν κομπάρσοι της ίδια τους της ζωής!
Πόση ανοχή και πόση αντοχή να έχει κάποιος ώστε να συνεχίσει και να παραμείνει ζωντανός στην σκηνή… πόσα αποθέματα δύναμης χρειάζεται να έχει ώστε να νικήσει την σωματική, πνευματική και ψυχική εξάντληση… πόση αξιοπρέπεια ώστε να συνεχίσει να εργάζεται όπως έκανε όλη του τη ζωή με ψηλά το κεφάλι και να μην χρειαστεί να γίνει επαίτης… για ένα κομμάτι ψωμί…
Το σώμα του είναι κυρτό από βάσανα που το βάρος τους είναι αβάσταχο… και όμως αυτός επιμένει και συνεχίζει να τα κουβαλά… και ας μην βλέπει πουθενά γύρω του ένα χέρι να απλώνεται για να τον ξελαφρώσει… το πρόσωπό του είναι σκυθρωπό με το χαμόγελό του να μην έχει πια θέση πάνω του… ένα πρόσωπο που μια ζωή χάριζε χαμόγελα σε όλους… η φωνή του δεν ακούγεται συχνά γιατί δεν έχει με ποιον να μιλήσει… γιατί αυτά τα λίγα τετραγωνικά είναι άδεια πια…
Ακόμα όμως και αυτή η σιωπή φωνάζει βαθιά συναισθήματα… γιατί η ησυχία είναι ο χρυσός του φτωχού!
Κι όμως αυτός παραμένει εκεί, στην θέση του και προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς λάμψη πια… χωρίς επιτυχία… χωρίς καταξίωση… χωρίς αναγνώριση… χωρίς χρήματα… και παλεύει να μην πέσει η αυλαία της παράστασης ”πανδημία”… γιατί τότε ξέρει καλά ότι μαζί της… θα πέσει οριστικά και η αυλαία του πολιτισμού… και τότε οι οιωνοί θα είναι μελανοί…
Αυτός… κυρίες και κύριοι είναι ο εμποράκος της γειτονιάς σας, που χρόνια ολόκληρα σας άνοιγε την πόρτα του μαγαζιού του και σας καλοδεχόταν… είναι το καθημερινό σας ολιγόλεπτο παρεάκι που ξέρατε ότι πάντα θα είναι εκεί να σας πει μια καλημέρα, να σας εξυπηρετήσει… και που χωρίς να το καταλαβαίνατε σας έκανε μια τονωτική ένεση όταν περνούσατε δύσκολα… ως από μηχανής θεός… γιατί ο εμποράκος δεν είναι απλά ο φούρναρης, ο μανάβης, ο καφετζής, ο ανθοπώλης… είναι το τοπόσημα της γειτονιάς σας.
Και τώρα αυτός ο εμποράκος περνά δύσκολα… δέχεται σκληρό χτύπημα από μία πανδημία, από μια καθημερινότητα που τα πράγματα αλλάζουν τόσο γρήγορα και χωρίς καμία προειδοποίηση, δεν ξέρει αν αύριο θα ανεβάσει ρολά, αν θα έχει γεμάτες βιτρίνες, αν θα τον προτιμήσεις πια… αν θα καταφέρει να πληρώσει χρέη και έξοδα… αν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και αποφύγει στο τέλος την καταστροφή…
Βοηθήστε τον… να βγει από το αδιέξοδο αυτό… γιατί τώρα έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ τα πελατάκια του… στηρίξτε τον και δείξτε του την εμπιστοσύνη σας… μην του γυρνάτε και εσείς την πλάτη… μην του φωνάζετε κι εσείς… προσαρμόσου ή πέθανε…
Μην τον αφήνετε να αναρωτιέται αν αξίζει πιο πολύ πεθαμένος παρά ζωντανός!
Βοηθήστε τον… να αποφύγει το κραχ του ονείρου… το κραχ της εργασίας… το κραχ της κοινωνικής ευημερίας… το κραχ του τόπου μας!
Γιατί ο εμποράκος αυτή τη φορά… δεν είναι ο ήρωας… δεν χρειάζεται μια πραγματικότητα με φαντάσματα του παρελθόντος, με ψευδαισθήσεις και υποσχέσεις… χρειάζεται στήριξη… από πραγματικούς ανθρώπους, μια στήριξη απλή… με διάρκεια… τη δική σας στήριξη!
Βάστα φίλε μου εμποράκο… βάστα γιατί δεν επιτρέπεται να χάνεις τις ελπίδες σου…
