Δεν ξέρω ποιος είσαι… που είσαι… πως είσαι…
Μα τι γράφω! Ξέρω… ξέρω πως περνάς δύσκολα… πως έχεις κρυφτεί από τον κόσμο και έχεις κλειστεί στον μικρόκοσμό σου… και προσπαθείς να ελευθερωθείς από την ”παγίδα” που έχει πιαστεί η ”ψυχή” σου… με δόλωμα την αγωνία, τον φόβο. Είσαι ευάλωτος γιατί αυτό που ζεις δεν είναι αυτό που θέλεις, αυτό που θα έπρεπε… είναι μια πραγματικότητα αλλόκοτη… σκληρή. Και σε κάνει να βλέπεις παντού γύρω σου κινδύνους… όπως αρρώστια, φτώχεια, απώλεια ελέγχου της ζωής σου!
Φόβος, θλίψη, θυμός… σε κατακλύζουν και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις! Άλλες φορές σκέφτεσαι να το βάλεις στα πόδια, άλλες να παλέψεις και άλλες να υποταχτείς…σε αυτά που νιώθεις! Ποιο είναι το σωστό δεν ξέρω… πως να σε συμβουλέψω όταν βρίσκομαι στην ίδια θέση μ εσένα… όμως ξέρεις κάτι… αν καταφέρουμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας σε αυτά που μας φαίνονται πως δεν μπορούμε… τότε ίσως έχουμε κάνει ένα μικρό βήμα στο να βρούμε τις ισορροπίες του εαυτού μας… και που ξέρεις ίσως τότε ισορροπήσει πάλι ο κόσμος!
Αυτές τις ώρες… μου έρχονται στο μυαλό λόγια ανθρώπων που έχω διαβάσει γι’ αυτούς… που έχει τύχει ίσως να γνωρίσω από κοντά. Ανθρώπων μιας άλλης ηλικίας, μιας άλλης εποχής… που έχουν βιώσει λιμούς, πολέμους, φτώχεια… που έχουν γράψει ιστορία! Ορισμένους από αυτούς τους έχεις γνωρίσει και εσύ… είναι οι ρίζες σου, είναι οι παππούδες σου. Λόγια… βάλσαμο για το μέσα σου… τώρα που νιώθεις ότι όλα καταρρέουν… ξέρεις τι λένε; Λένε ότι τα προβλήματα στην ζωή είναι ευλογία, κρύβουν μαθήματα ζωής… μας βοηθούν να ανακαλύψουμε τις αντοχές μας, τις δυνατότητές μας, να αποκτήσουμε εμπειρίες που θα μας κάνουν πιο ώριμους, πιο σοφούς και θα έρθει η ώρα που όλα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά θα έρθει αυτή η ώρα…
Αυτοί οι άνθρωποι έγραψαν ιστορία στην χώρα των ”αγίων” και των ”φτωχών”… την Ελλάδα μας…! Έτσι γράφουμε κι εμείς την δική μας … που στο μέλλον τα εγγόνια μας θα διαβάζουν… και ξέρεις, εσύ θα είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές που τα κατάφερε! Που κατάφερε να σταθεί όρθιος και μαζί και η πατρίδα του. Αφού τα κατάφεραν οι παππούδες μας… θα τα καταφέρουμε κι εμείς γιατί στις φλέβες μας κυλάει το ίδιο αίμα, η ίδια κληρονομιά…
Γι’ αυτό βγάλε τον καλύτερο σου εαυτό… δες την ομορφιά εκεί έξω και ας μην είναι όμορφη μέρα… γέλα και ας σε πουν χαζό… κλάψε και ας σε πουν λιγόψυχο… δείξε τα συναισθήματα σου… έλα πιο κοντά με τον διπλανό σου και άσε τον βαθύ πόνο να σε αλλάξει… ώστε στο τέλος να ελευθερωθείς. Και προς θεού άσε αυτές τις ώρες τις κακίες…μην σκέφτεσαι μόνο την βολή σου… μην σπαταλάς τον χρόνο σου στο να βρεις τον ένοχο και να του ρίξεις τις ευθύνες για όλα αυτά που συμβαίνουν… !
Γράφω γιατί ξέρω πως περνάς δύσκολα…γιατί ξέρω ότι είσαι άνθρωπος και όχι ανθρωπάκι… γιατί ξέρω ότι η ζωή σου ανήκει!
