Είχαμε κάποτε μια πλατεία…που μάλλον έπρεπε να την στερηθούμε 3 ολόκληρα χρόνια… και να επιστρέψουμε…. και πάλι σήμερα 22 Μαρτίου, να την περπατήσουμε και να ανακαλύψουμε ότι δεν ήταν απλά μια πλατεία… ήταν το σημείο συνάντησης των Κορινθίων, ο μικρόκοσμος της καθημερινότητάς τους που έπαιρνε ζωή μέσα από προσωπικές ιστορίες εξιστορώντας τες, τα απογεύματα σε πηγαδάκια… ήταν το σημείο συνάντησης των παιδιών που την πλημμύριζαν με τα γέλια και τις φωνές τους… ήταν το καταφύγιο όλων που με έναν μαγικό τρόπο σταματούσε τον χρόνο και μαζί τις έγνοιες και τα προβλήματα… ήταν η βραδινή έξοδος όταν δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά αλλού με τσέπη άδεια… ήταν το σημείο που πολλοί έρωτες γεννήθηκαν και στην συνέχεια μεγάλωσαν τα παιδιά τους… ήταν το σημείο που οι παππούδες μας περνούσαν ώρες ολόκληρες παίζοντας τάβλι και χαρτιά… ήταν ο πολιτισμός και η παιδεία της Κορίνθου… ήταν η καρδιά της πόλης μας… ήταν η ζωή μας…
Ήταν τα ”περιβολάκια” που άλλαξαν όνομα και πλέον ακούνε στο όνομα ”Πλατεία Παναγή Τσαλδάρη”… άλλαξαν μορφή και παρά λίγο… να γίνει θρύλος με πρωταγωνιστές ιππότες καμαρωτούς και δράκους να βγάζουν φωτιές από το στόμα… Πολλά ειπώθηκαν γι’ αυτήν… και άλλα τόσα που δεν τόλμησε κανείς να ξεστομίσει… λόγια που άλλοτε ήταν σκληρά, δυσάρεστα, απρεπή, άλλοτε εσφαλμένα, σαρκαστικά, καυστικά, πονηρά, ενοχλητικά… μα τις πιο πολλές φορές έντονα ανόητα.
Τα άκουγε όλα… η πλατεία και τα υπέμενε… γιατί ως Κορίνθια είναι περήφανη και δυνατή! Το μόνο που ήθελε, ήταν να ξαναπάρει ανάσα και να μας υποδεχτεί και πάλι… και περίμενε στωικά όλους τους κορίνθιους, κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης, απλούς πολίτες και πολίτες με αξιώματα. Ακόμα και αυτούς, που την χαρακτήρισαν άσχημη και πως πια με την καινούργια της μορφή δεν έχει να προσφέρει τίποτα… και αυτούς χάρηκε που τους είδε σήμερα, γιατί ήξερε πως κανείς δεν είχε κακές αναμνήσεις από αυτήν… μήτε αυτοί που έζησαν μαζί της την αγαλλίαση, μήτε αυτοί που έζησαν την διαμαρτυρία, τις συγκρούσεις. Γιατί ξέρει πως απλά οι άνθρωποι μεγαλώνουν… αλλάζουν και είτε από επιλογή είτε από ανάγκη βγάζουν περίεργες πλευρές του εαυτού τους.
Υποδέχτηκε σήμερα με μια διαφορετική αισθητική… στο αλλιώτικα σχεδιασμένο ”σαλόνι” της με σκέπαστρο τον ”ουρανό” όλους εμάς για να της δώσουμε την ποιότητα που της αξίζει μέσα από την συμπεριφορά μας. Και χάρηκε… χάρηκε πολύ που είμαστε όλοι υγιείς και όρθιοι… και εμείς θα έπρεπε να χαρούμε διπλά γιατί είναι η μόνη που μας άνοιξε την πόρτα της, ενώ όλες οι άλλες κλείνουν από φόβο… είναι η μόνη που αισθάνεται ελεύθερη και το ίδιο θέλει να μας μεταδώσει… στιγμές ελευθερίας και ας είναι μικρές…
Γι’ αυτό ας ανοίξουμε όλοι την καρδιά μας και ας αφήσουμε αυτό το διαβολεμένο παιχνίδι ανάμεσα στο «είναι» και το «φαίνεσθαι»… όλα θα γίνουν όπως πρέπει, όταν έρθει η ώρα… και αυτή η ώρα θα έρθει όταν θυμηθούμε και πάλι τι σημαίνει να αναπνέεις ελεύθερα…
Ας γράψουμε νέα ιστορία, σε νέα εποχή, σε νέα πλατεία… ας αποτυπώσουμε σε αυτήν νέο πολιτισμό, νέα πολιτική, νέα κοινωνική δραστηριότητα, νέο πεδίο δράσης, νέα ανάπτυξη ιδεών…
Ας της αποδείξουμε ότι αυτά τα 3 χρόνια που την περιμέναμε και μας περίμενε έχουμε εξελιχθεί και έχουμε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ την συλλογικότητα και την συναναστροφή.
Ας περπατήσουμε σε νέους δρόμους, ας την ακούσουμε, ας την νιώσουμε, ας την αγγίξουμε, ας την ζήσουμε και τότε μόνο θα την γνωρίσουμε και πάλι από την αρχή και θα την αγαπήσουμε την νέα πλατεία, όπως την παλιά… γιατί είναι η ίδια…
Ας γίνει η κινητήριος δύναμη και ας της δώσουμε την ευκαιρία να εξελιχθεί… μαζί με εμάς…
Και να θυμάστε στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία…
Δώρα Μεθενίτη
