Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι… εγώ θα πω δείξε μου την πόλη σου να σου πω ποιος είσαι. Γιατί την πόλη μου την θεωρώ την καλύτερή μου φίλη… γιατί μαζί της μεγαλώνω… χέρι, χέρι. Είναι αυτή που πρώτη αντίκρυσαν τα μάτια μου όταν ήρθα στη ζωή, άκουσε τα πρώτο μου κλάμα, είδε το πρώτο μου χαμόγελό , σε αυτήν στηρίχθηκα όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα, με έμαθε γράμματα, έκανα τα πρώτα μου όνειρα, μου γνώρισε τον πρώτο μου έρωτα, μου έμαθε τι πάει να πει κοινωνία, μου έμαθε τι πάει να πει ζωή!
Δεν σου κρύβω ότι πολλές φορές με ενθάρρυνε αλλά δεν ήταν λίγες και οι φορές που με απογοήτευσε!
Τις φορές που με απογοήτευσε θύμωσα μαζί της και τότε την είδα άσχημη, κακιά, βρώμικη, αγριεμένη, παραμελημένη, ανήμπορη, φοβισμένη, έρημη… κάποιες φορές την είδα να σκύβει το κεφάλι από ντροπή… και τότε την λυπήθηκα… μα ποιο πολύ λυπήθηκα που έπαψε να είναι φίλη μου… γιατί οι φίλοι δεν σε φοβίζουν, δεν σε απειλούν, δεν σε απογοητεύουν… δεν σου γυρνούν την πλάτη… είναι εκεί και σε κοιτούν με καθαρή ματιά και σου προσφέρουν μια ζεστή αγκαλιά… που σε ανακουφίζει, είναι εκεί με μια φιλική κουβέντα γεμάτη αγάπη, συμπόνοια, παρηγοριά, συμπαράσταση… είναι πάντα εκεί με ένα φωτεινό χαμόγελο που σου δίνει την δύναμη να συνεχίσεις και όχι απλά να επιβιώσεις… αλλά να ζήσεις!!!
Αυτή θέλω να είναι η πόλη μου!
Να δίνει ζωή μέσα από μουσικές και γέλια στους δρόμους… δρόμους καθαρούς, με όμορφες μυρωδιές, γεμάτους λουλούδια και πράσινο… δρόμους που να μην συναντώ την δυστυχία μέσα από εικόνες αστέγων, αρρώστων και πεινασμένων ανθρώπων που ικετεύουν για λίγη προσοχή και αξιοπρέπεια… γιατί κανείς δεν τους βλέπει και δεν τους νοιάζει αν θα συνεχίσουν να αναπνέουν και αύριο… Και θλίβομαι μόνο στην ιδέα ότι ίσως κάποια στιγμή… κάποιος τους δει μόνο και μόνο για μια στιγμιαία προβολή φιλανθρωπίας!
θέλω μία πόλη σύγχρονη, με εκπαίδευση, παιδικές χαρές, γυμναστήρια, ελεύθερα εργαστήρια, θέατρα, μουσικές σκηνές, γκαλερί… κοινωνικές υπηρεσίες για τις ευπαθείς ομάδες!
Θέλω μια πόλη με επισκέπτες που θα φεύγουν γεμάτοι και χορτασμένοι από ένα τόπο φιλόξενο… με κρυμμένες ομορφιές!
Θέλω μία πόλη που να σέβεται, να τιμά και να διατηρεί ζωντανή την ιστορία της!
Θέλω μία πόλη δίκαιη, με βάσεις… με δυνατότητες εξέλιξης!
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει όλοι εμείς που κατοικούμε σε αυτή την πόλη να μιλάμε την ίδια γλώσσα! Να είμαστε όλοι ίσοι! Γιατί κανείς δεν είναι παιδί κατώτερου θεού!
Να έχουμε ανοιχτή καρδιά και μυαλό!
Να έχουμε ενότητα ιδεών, πράξεων και ψυχής!
Να έχουμε συναισθηματική νοημοσύνη και να να είμαστε ανοικτοί στην διαφορετικότητα!
Να ξέρουμε και να σεβόμαστε τον τόπο ετούτο που πατάμε!
Να ξέρουμε ποιοι είμαστε… που πάμε!
Να έχουμε κοινή ταυτότητα… άρχοντες και πολίτες!!!
Μόνο έτσι δεν θα χάσουμε την πόλη… γιατί η πόλη είναι οι άνθρωποί της! Είναι ζωντανή… αναπνέει, βλέπει, ακούει, μιλάει, σκέφτεται… νιώθει!
Υ.Γ. Όπως και να ‘χει εγώ θα συνεχίσω να αγαπώ τον τόπο μου… να τον φροντίζω… γιατί τον πονώ!
