”Παιδί μου, πάλι χαζεύεις;”… πάλι χαζεύω και είναι πάλι Κυριακή… και αυτή η φωνή που ηχεί στα αυτιά μου, είναι πάλι της μαμάς μου! Όπως τότε που ήμουν παιδί και ξάπλωνα στο χορτάρι, ξυπόλητη… με μία πορτοκαλάδα στο χέρι να μένω και να χαζεύω με τις ώρες τα σύννεφα στον ουρανό… να κινούνται και να αλλάζουν σχήματα! Το αγαπημένο μου παιχνίδι… σύννεφα και ήλιος να παίζουν κρυφτό… και εγώ να προσπαθώ να αναγνωρίσω σε αυτά μορφές… που θα γινόντουσαν οι πρωταγωνιστές στις παιδικές μου ιστορίες! Κάστρα, νεράιδες, δράκοι, πολεμιστές, μάγισσες, άλογα να πετάνε, πουλιά να μιλάνε, λυχνάρια να πραγματοποιούν ευχές και άνθρωποι με υπερφυσικές ιδιότητες… ξυπνούσαν την φαντασία μου και μου φώναζαν να παίξω κι εγώ μαζί τους… και να μπερδέψω τον δικό μου πραγματικό κόσμο, με τον δικό τους φανταστικό… πλάθοντας τα πιο ωραία παραμύθια… γεμάτα ανεμελιά και ελευθερία!
Θυμάμαι… ότι άλλοτε τα σύννεφα ήταν ήρεμα, φωτεινά και κινούνταν αργά, νωχελικά… και άλλοτε ήταν θυμωμένα, γκρίζα και κινούνταν γρήγορα, νευρικά… και τότε θύμωνα και εγώ μαζί τους, γιατί δεν προλάβαινα να τους δώσω μορφή, όνομα και ρόλο… στα σενάρια του μυαλού μου!
Αυτό γινόταν τότε… και έρχομαι στο σήμερα να με βρίσκει πάλι να τα χαζεύω…με την ίδια παιδική αφέλεια, με μία διαφορά… τώρα ξέρω ότι αυτά που χαζεύω δεν είναι απλά σύννεφα… αλλά τα όνειρα μου…και είναι γεμάτα ήχους, μυρωδιές και αναμνήσεις των παιδικών χρόνων… και παραμένουν τα ίδια… και ας έχουν περάσει χρόνια…
Και κατάλαβα ότι αυτά που έφευγαν γρήγορα μπροστά από τα μάτια μου, ήταν γιατί είναι όνειρα μικρά… ενώ όσο πιο μεγάλα και δύσκολα είναι πάνε αργά… γιατί στον δρόμο βρίσκουν εμπόδια… και σκοντάφτουν… και χτυπάνε…όμως ξανασηκώνονται… με σημάδια που μπορεί να πονάνε … αλλά ο πόνος είναι γλυκός γιατί δεν σε αφήνει να τα ξεχάσεις και να τα προσπεράσεις… γιατί σου λένε ότι είναι εκεί…μην τα παρατάς… σε περιμένουν να τους δώσεις ζωή… και ας έχουν περάσει χρόνια!
Γιατί η ζωή μου… είναι ένα βιβλίο γεμάτο όνειρα… που χωρίς αυτά δεν θα είχε σελίδες… σελίδες που περιμένουν να τις γεμίσω… με αργά βήματα… ξυπόλητη! Γιατί τα όνειρα δεν φορούν παπούτσια… θέλουν μόνο ψυχή, τόλμη και τρέλα!
Και φτάνω λίγο πριν φύγει το 2020, να κάθομαι μπροστά σε έναν υπολογιστή και να γράφω για τα όνειρά μου… εδώ με έφεραν τα βήματά μου… δεν ξέρω γιατί… δεν ξέρω πως… δεν ξέρω που θα οδηγήσει… αυτό που ξέρω είναι ότι υπάρχουν και αφού υπάρχουν… θα βρω τον τρόπο να τα πραγματοποιήσω… βήμα, βήμα… όσα εμπόδια και αν βρω μπροστά μου… αλλά δεν έχω μάθει να εγκαταλείπω… γιατί αυτό είναι τρέλα… και όχι τρελά… τα όνειρά μου!
Ναι, πιστεύω σε αυτά και θέλω να τα ζήσουμε μαζί… όχι σαν παραμύθια αλλά σαν πραγματικότητα, γιατί αλλιώς θα ήταν ένα ψέμα… που θα λέγαμε ο ένας στον άλλον!
Εδώ στο DMnews.gr… σας θέλω! Να δουλέψουμε μαζί… να γίνουμε μία παρέα… με κοινές αρχές… με κατανόηση, με πειθαρχία, με συνέπεια, με σεβασμό, με ευγένεια…να διασκεδάσουμε, να ενημερωθούμε, να συγκινηθούμε, να προβληματιστούμε… πάντα με ελευθερία αλλά και ασφάλεια συνάμα…έχοντας κοινό στόχο… τις πανανθρώπινες αξίες.
Και που ξέρετε… μπορεί αυτό που ψάχνω εγώ… να το ψάχνετε και εσείς… και αυτό που ψάχνετε εσείς… να σας ψάχνει επίσης!
Καλώς ήρθατε στο DMnews.gr… καλώς ήρθατε στην ζωή μου!
