Ντριιιιν!!!! Ώρα να ξυπνήσεις…. ανοίγεις το ένα βλέφαρο και μονολογείς…μην με ξυπνάς από τις 6.00!! Η μάχη ξεκινά για άλλη μία μέρα, με αντίπαλο τον COVID19, να ανασαίνει χωρίς ίχνος ντροπής στον σβέρκο σου!!! Κλείνεις και πάλι για λίγο τα μάτια σου…και έρχονται μπροστά σου εικόνες… για το τι σε περιμένει…!
Σηκώνεσαι με πρώτο μέλημά σου να ρίξεις νερό στο πρόσωπό σου…ξυπνάς την οικογένεια και ετοιμάζεις τα πολεμοφόδια για όλους τους στρατιώτες! Μάσκες, αντισηπτικά, μαντηλάκια, γάντια…ουφ! Τους ξεπροβοδίζεις επαναλαμβάνοντας συνεχώς, κρατάμε αποστάσεις…πλένουμε σχολαστικά τα χέρια μας! Ναιιι… σε έχει στοιχειώσει ο Σπύρος Παπαδόπουλος! Βάζεις καφέ να γίνεται και μπαίνεις στο ντους…βγαίνεις και ντύνεσαι…και ξαφνικά σε χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα! Ωχ όχι! Πως βρέθηκε αυτή η μπλούζα εδώ? Αυτή φορούσα εχθές! Μπαίνεις ξανά στο ντους και μόνο στην ιδέα ότι ο ιός έχει κολλήσει πάνω σου!
Παίρνεις βαθιά ανάσα και συνεχίζεις…με τον καφέ στο χέρι…κλείνεις την εξώπορτα και αφού κάνεις έναν τελευταίο έλεγχο στα πολεμοφόδια του στρατηγού…τρέχεις στην στάση! Ακούνητα κι αμίλητα στρατιωτάκια περιμένουν στην ουρά το λεωφορείο! Με μάτια αετού και αυτιά λύκου βολιδοσκοπείς το έδαφος για τυχόν ύποπτα κρούσματα…ώστε σαν λαγός να το βάλεις στα πόδια! Και ξαφνικά ακούς … αψού!!! Αυτό ήταν… μας την έπεσαν τα βαριά στρατεύματα!!! Το λεωφορείο φτάνει και μπαίνεις από τους πρώτους να πιάσεις ”κρυψώνα”, ώστε να μην γίνεις αντιληπτός από τον εχθρό! Πιάνεις την χειρολαβή με σχεδόν ταχυδακτυλουργικό τρόπο… για κάθισμα καμία κουβέντα… ξέχασες το απολυμαντικό σπρέι στο σπίτι! Επιτέλους φτάνεις στον προορισμό σου! Πρώτα μία στάση στην τράπεζα. Και ξυπνάς απότομα! Η ουρά του τρόμου σε περιμένει! Κάνεις μεταβολή και… δρόμο… και αύριο μέρα είναι! Και ξαφνικά βλέπεις την παλιά σου γειτόνισσα… που με χαρά έρχεται προς το μέρος σου να σε αγκαλιάσει και να σε φιλήσει!!! Αυτόματα σε κυριεύει πανικός και κάνεις δύο βήματα πίσω και επιστρέφεις στην ουρά για να την αποφύγεις! Χίλιες φορές η ουρά, παρά οι στενές επαφές τρίτου τύπου!
Αργοπορημένη, πια φτάνεις στην εργασία σου. Ιδρωμένη… με το μακιγιάζ σου να έχει γίνει λάσπη πάνω στη μάσκα σου… που με τη σειρά της έχει κολλήσει πάνω στα μούτρα σου! Κάπου εδώ ξεκινά ο δεύτερος γύρος με την διαφορά ότι τώρα σε έχει στοιχειώσει ο Νίκος Χαρδαλιάς! Παρακαλώ πολύ κρατήστε αποστάσεις…παρακαλώ πολύ φορέστε την μάσκα σας… έχεις βαρεθεί να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια…έχεις βάλει αντισηπτικό στα χέρια 356 φορές και έχεις κοντέψει να πεθάνεις από ασφυξία άλλες τόσες!!! Και ακόμα δεν έχει περάσει η μισή μέρα και εσύ σκέφτεσαι την ώρα που θα γυρίσεις σπίτι… θα κάτσεις αναπαυτικά στον καναπέ σου… χωρίς μάσκα, νεύρα, φωνές, πανικό, φόβο, καθυστερήσεις!!!
Και ξαφνικά ακούς…το ξυπνητήρι να χτυπά!!! Ωχ… σε πήρε ο ύπνος! Και σου ‘ρχεται να ουρλιάξεις ”όνειρο ζω μην με ξυπνάτε”… γιατί συνειδητοποιείς, ότι η πραγματικότητα είναι πιο δύσκολη και πιο σκληρή από αυτό που έζησες στον ύπνο σου!!! Συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να πάς πουθενά, γιατί πολύ απλά για άλλη μία φορά βιώνεις συνθήκες καραντίνας! Άλλο ένα LOCKDOWN έρχεται να σε στοιχειώσει και σε κάνει να παλεύεις καθημερινά μέσα σε λίγα τετραγωνικά με συναισθήματα όπως πλήξη, απελπισία, ανησυχία… σε κάνει να νιώθεις ευερέθιστη και ανίκανη να συγκεντρωθείς σε οποιαδήποτε καθημερινή ασχολία, νιώθοντας ότι όλο αυτό θα κρατήσει μία αιωνιότητα…και τότε σε κυριεύει ο πανικός και ενεργοποιείς το σώμα σου να βρίσκεται μόνιμα σε κατάσταση συναγερμού! Και νιώθεις να έχεις πυρετό… που δεν οφείλεται στον κορονοϊό και δεν είναι κυριολεκτικός! ”Έχω πυρετό που δεν είναι πυρετός” … μονολογείς και προσπαθείς να καταλάβεις τι σου συμβαίνει! Και μέσα στις μπερδεμένες σκέψεις σου κάνουν την εμφάνιση τους δυο λέξεις ”πυρετός καμπίνας”! Κάπου έχεις διαβάσει γι’ αυτό, όταν έψαχνες να ενημερωθείς για τις συνέπειες του εγκλεισμού… αλλά δεν πίστευες ότι υπάρχει και πόσο μάλλον ότι θα συμβεί σε σένα!
Αποκλείεται, σκέφτεσαι… εγώ είμαι δυνατή! Και εδώ έδωσες την απάντηση μόνη σου… αυτός ο ψεύτικος πυρετός, ”χτυπά” τους δυνατούς, τους κοινωνικούς, τους δραστήριους, τους εξωστρεφείς, αυτούς που δεν βλέπουν τον εγκλεισμό ως μια ευκαιρία ξεκούρασης, ως μια ευκαιρία ενασχόλησης με το σπίτι, με τους δικούς τους ανθρώπους, με τον εαυτό τους! Αλλά το βλέπουν ως τιμωρία και βιώνουν έντονα το αίσθημα της μοναξιάς με συνέπεια ο οργανισμός σιγά σιγά να ασθενεί… περιμένοντας να βγει ξανά έξω στην αληθινή ζωή!
Τα ίδια συναισθήματα με εσένα βίωσαν εκατομμύρια άνθρωποι το 1800, όταν η εμφάνιση του τύφου έκανε την εμφάνισή του και τους ανάγκασε να μείνουν στα σπίτια τους… όταν το 1900 στην Βόρεια Αμερική οι κάτοικοι κλείστηκαν σε μικρές ξύλινες καμπίνες για να μην πεθάνουν από το πολιτικό ψύχος… ακριβώς έτσι ένιωσαν και οι πρωταγωνιστές του Ντοστογιέφσκι στο “‘Έγκλημα και τιμωρία”!
Για άλλη μία φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται, με μόνη διαφορά ότι συμβαίνει το 2020, με πρωταγωνιστές όλους εμάς! Και είναι χρέος μας να το ξεπεράσουμε και να μην αφήσουμε τον ”πυρετό της καμπίνας ” να μας ταλαιπωρήσει και να μας φέρει σε στενή επαφή με επικίνδυνα σύνδρομα όπως η κατάθλιψη! Ήρθε η ώρα λοιπόν να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να βρούμε νέα ενδιαφέροντα, νέες ασχολίες… σε όποιες συνθήκες και με όποιες δυσκολίες. Κάθε πρωί ανοίξτε τις κουρτίνες, καλωσορίστε με αισιοδοξία τον ήλιο μέσα στο σπίτι σας και ξεκινήστε την ημέρα σας με μία νέα, διαφορετική ρουτίνα. Μείνετε δραστήριοι πνευματικά και σωματικά, επικοινωνείτε με φίλους, αγκαλιάστε, φιλήστε τα παιδιά σας… μα περισσότερο τον φόβο! Το βασικότερο όλων, αποδεχτείτε την κατάσταση και ξεφορτωθείτε την ‘‘αόρατη θηλιά” που σας πνίγει! Μπόρα είναι και θα περάσει… και θα βγει και πάλι το ουράνιο τόξο… με τα ”ζωντανά” χρώματά του!
Και εμείς έχοντας επιβιώσει και πιο δυνατοί από ποτέ, θα πάρουμε και πάλι τον έλεγχο της ζωής στα χέρια μας… αυτή τη φορά πιο αποφασισμένοι, πιο σοφοί και πιο ανθεκτικοί ψυχικά!
