«Δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας. Ας κάνουμε τη στιγμή αυτή αιωνιότητα. Άλλη αθανασία δεν υπάρχει… Η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό»… μόλις διαβάσατε τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη, που ίσως πιο επίκαιρα από ποτέ μας ξυπνούν σκέψεις και συναισθήματα της πραγματικότητας που βιώνουμε στο ”τώρα”, της πραγματικότητας του ”κλειδώματος”. Το άγχος για το τι ”μέλλει γενέσθαι” στο μέλλον… για το αν θα είμαστε υγιής… αν θα μπορούμε και πάλι να περπατάμε στους δρόμους ελεύθεροι, μας έχει παρασύρει σε μία άρνηση να ζήσουμε την κάθε ”κλειδωμένη” στιγμή… της ”μεταλλαγμένης” ζωής μας, έχοντας χάσει την ποιότητα και κατά συνέπεια την αθανασία…

Άραγε πως ο κάθε ένας από εμάς ”φωτογραφίζει” στο μυαλό του την κάθε στιγμή της ”μεταλλαγμένης” πραγματικότητάς του ; Στο ερώτημα αυτό κλήθηκαν να απαντήσουν, οι προπτυχιακοί φοιτητές φωτογραφίας του Πανεπιστημίου για τις Δημιουργικές Τέχνες (UCA) Ρότσεστερ, στο Κεντ αφήνοντας την δημιουργικότητά τους σε αντίθεση με την ζωή τους, ελεύθερη… και να αποτυπώσουν την πανδημία με τον δικό τους τρόπο σε μία φωτογραφία. Μία φωτογραφία γεμάτη από την αλήθεια της ”στιγμής”… της προσωπικής τους αλήθειας… είτε άμεσα είτε εξετάζοντας την προσωπική τους απάντηση στην κατάσταση.

Ταξιδέψτε μέσα από τα ”κλικ” τους και μοιραστείτε τις εμπειρίες τους. Αφήστε ελευθέρα τα μάτια και την καρδιά σας… και ζήστε το τώρα… το οποίο θα ζήσει στο πέρασμα της ανθρώπινης ύπαρξης…

Alex O’Callaghan

”Ξεκινώντας στο πανεπιστήμιο κατά τη διάρκεια της αιχμής, της πανδημίας ήταν σίγουρα μια πρόκληση…  όχι μόνο για μένα αλλά για όλους, θα υποθέσω. Όμως, υπήρξε επίσης η ”πύλη” για την εμφάνιση νέων ιδεών και μεθόδων εργασίας για εμένα. Η σειρά εικόνων που έχω δημιουργήσει σχεδιάστηκε ως μια μορφή διαφυγής. Ήθελα να δημιουργήσω νέους κόσμους που δεν έχετε ξαναδεί ποτέ, επιτρέποντας σε εσάς  να φανταστείτε πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή σε αυτά τα διαφορετικά φεγγάρια και πλανήτες”.

” Θα θέλατε να μεταφερθείτε στο παγωμένο τοπίο της Ευρώπης ή στις κόκκινες ερήμους του Άρη; Ανανεώστε τον εαυτό σας και ξεχάστε τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο για μια στιγμή και χαθείτε σε ένα μέρος που δεν έχετε ξαναδεί.”

 Fraizer Dunleavy

”Κατά τη διάρκεια του πρώτου κλειδώματος, η μητέρα μου πέθανε δυστυχώς. Αυτό, παράλληλα με τον χρόνο που είχα ξαφνικά διαθέσιμο, χρησίμευσε ως καταλύτης για να σκεφτώ την πορεία της ζωής μου και τις επιλογές που έκανα. Ο σύντροφός μου με ενθάρρυνε να ακολουθήσω επαγγελματικά τη φωτογραφία. Είχα χρόνια εμπειρίας ως ερασιτέχνης φωτογράφος, κερδίζοντας λίγα χρήματα εδώ και εκεί, αλλά τόλμησα και πήρα την απόφαση να εγγραφώ σε σχολή φωτογραφίας κατά τη διάρκεια μιας παγκόσμιας πανδημίας”.

”Ως μικρό παιδί, ζούσα στην ύπαιθρο της Γαλλίας, η επιλογή της μητέρας μου να επιστρέψει στο Λονδίνο και να ζήσει σε ένα μικρό διαμέρισμα σε μια πολυσύχναστη πόλη με μπέρδευε… Τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η απώλεια της ανεξαρτησίας και η αίσθηση της απομόνωσης με έκαναν να νιώθω ότι πνίγομαι. Το πρώτο μου έργο φωτογραφίας του ”κλειδώματος” μου επέτρεψε να βρω τον χρόνο και το χώρο να συνεχίσω τον προσωπικό μου προβληματισμό, μετά από ένα χρόνο σημαντικών αλλαγών. Επανεξέτασα τις παιδικές μου αναμνήσεις στο Thamesmead και έμαθα να βλέπω την ομορφιά στα συνηθισμένα, σε περιοχές στο περιβάλλον μας που δεν είχα ποτέ χρόνο να θαυμάσω”.

Eleanor Luciani

”Ερχόμενη στο πανεπιστήμιο, φαντάστηκα ότι θα δημιουργούσα έργα εξωφρενικά και τρελά, φωτογραφίζοντας εξωτικές τοποθεσίες για να τραβήξω το βλέμμα του θεατή. Ωστόσο, έμεινα κολλημένη στο σπίτι. Άρχισα να σκέφτομαι δημιουργικά, στην αρχή σκέφτηκα ότι το να βασίσω το πρώτο μου έργο στο σπίτι μου, θα ήταν μάλλον δυσοίωνο. Αλλά έχοντας αυτόν τον χρόνο για να μελετήσω πραγματικά τον χώρο στον οποίο ζω, ήταν τόσο ικανοποιητικό”.

”Νομίζετε ότι γνωρίζετε το σπίτι σας σαν την παλάμη του χεριού σας και δεν έχει απομείνει τίποτα που να το βλέπετε… κι όμως υπάρχει ομορφιά σε αυτά τα μέρη, μια ομορφιά που αγνοείται κάθε μέρα”.

Karl Fletcher

” Ο κύριος Rabbit, είναι κλειδωμένος… Ο άγνωστος δρόμος μπροστά του… τον αγχώνει. Είναι η αβεβαιότητα του μέλλοντος, η αμφιλεγόμενη αμφιβολία, ο εσωτερικός δαίμονας που γεννιέται από τις παρατηρήσεις του άγχους και θέλει να δώσει μια αίσθηση του άγνωστου φόβου σε ένα πρόσωπο”.

Olesia Kolisnyk

”Το πρώτο μου πανεπιστημιακό έργο συνέβη κατά τη διάρκεια της απομόνωσης. Ήθελα να δείξω τα συναισθήματά μου, το περιβάλλον και όλα όσα περνούσα εκείνη τη στιγμή. Ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά μου επέτρεψε να μεγαλώσω δημιουργικά και να αναζητήσω νέα νοήματα στην καθημερινή μου ζωή”.

Jake Knights

”Ξεκινώντας την πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19, αποδείχθηκε δύσκολη με πολλούς τρόπους. Ωστόσο, αντί να το δω αρνητικά, προσπάθησα να βρω θετικά μέσα σε αυτό. Αισθάνομαι ότι με ώθησε στην δημιουργία, ένιωσα ευλογία κατά κάποιον τρόπο και άρχισα να εξερευνώ δρόμους της δουλειά μου που χωρίς αυτήν την πανδημία, ίσως να μην είχα σκεφτεί ποτέ. Αυτό το έργο αφορά την εμπειρία της ζωής κατά τη διάρκεια της πανδημίας που σε κάνει να εκτιμήσεις όλα τα μικρά πράγματα που είχαμε”.

Πηγή πληροφοριών: www.bbc.com